HenkTekst

Anderhalve meter, anderhalve meter. Het gonsde door de stad. Slingerend door steegjes, zwevend over de gracht. Je zag het. Aan iedereen met een redelijk verstand. Meer gonsde er trouwens niet. Deze lente kreeg gonzen een nieuwe betekenis.

Nog wat aarzelend kleurde de zon de binnenstad zomers. Verrassend snel vergeet je alle regen, sneeuw en glibberigheid. Het slentert net wat lekkerder. Maart was het pas, en vier uur volgens de koperen wijzers van de Noorderkerk-klok. Een terrasje lag voor de hand.

Voor hem zaten we; de collega’s, zoals hij ondergeschikten vaak noemde. Die laatste benaming klopte in wezen beter, maar het klonk minder lekker. Vooral niet in andermans oren. Bovendien had het woord collega iets sociaals.

Aan de overkant werd een ietwat oudere vrouw gelaten de hoek om getrokken door twee hijgerige Keesjes. De ene was wit, de andere kwam het dichtst in de buurt van peper en zout. Als je dat van een hond zeggen kan tenminste. Mevrouw zelf deed een gooi naar platinablond, maar duidelijk met weinig overtuiging. Een grijze gloed. Het was niet anders. Ik legde het lepeltje naast mijn kopje neer. 

Ik schud ze moeiteloos uit mijn mouw. Smoezen om die emmer sop niet te hoeven pakken. Hoe smekend, stoffig en vuil hij me ook aankijkt. Ik zou me moeten schamen, maar soms heb ik lak aan mijn auto.

Een halve eeuw geleden waren ze tamelijk speciaal. Had je een tatoeage, dan viel je op. Zelf heb ik nooit overwogen me op die manier te decoreren. Wat moest ik met een anker op mijn arm? Of een gitaar van inkt? Nee, een gitaar moet van hout zijn. Daar ben ik ouderwets in. Aan mijn lijf geen polonaise.