Kort en klein
Spagaat
-
Hits: 3556
De laatste tijd kan ik mijn gedachten lastig vasthouden. Zou het de leeftijd zijn? Toegenomen nieuwsgierigheid? Ik maak er maar geen studie van. Die concentratie op zich is nog niet meteen het probleem. Daar is prima mee te leven. Nee, het is het gevolg van dat onvermogen. Dat blijft je soms dagenlang bij. Jammer dat je niet in je eigen voortkabbelende wereldje kan blijven hangen ...
Ons dagelijks ritueel leidde naar het zonovergoten strand. De beloofde steenworp afstand klopte precies. Dit heb ik voor de lieve vrede overigens niet proefondervindelijk vastgesteld.
De gewoontegetrouwe strandbedden lagen comfortabel. Na een paar natuurlijke verfrissingen in de golvende zee en uit een koele fles dommelde ik weg.
Vlagen Griekse balalaika zweefden over het strand. Of waren het mandolines? Snaarinstrumentliefhebbers zouden dat moeten weten.
Enkelbandartiest Antonio Santorini zong Hakuna matata. Nauwelijks hoorbaar klonk ook steeds Massaatsj. Oriëntaalse stemmen. En Tattoo, de lokroep voor tijdelijke tekeningen, die volgens een strandcollega niet de beloofde drie weken sierden, maar slechts twee schamele dagen.
Flarden van gesprekken. Slavische waaiden vluchtig over, maar Engelse of Duitse waren moeilijker te negeren. Aan het Nederlands binnen een straal van vijf meter was niet te ontkomen. Dagdromen en leesmeters kwamen in de verdrukking.
De gebruinde vrouw van vroegbejaarde leeftijd kwam uit het midden van het land. De praatgrage woordlawine was gezegend met een op de achtergrond acterende echtgenoot. Je ziet dat vaak. Ze was in gesprek met een ander paar. Ik begreep dat ze eerder die dag kennis hadden gemaakt. Je kent die gesprekken wel. Waar zijn jullie geweest? Wanneer gaan jullie weer weg? Toen bleek dat het aangesproken paar de volgende dag de regen weer zou gaan opzoeken, greep de kortgeknipte lawine haar kans. Samen eten vanavond? Of dat een idee was!? “Of eten jullie liever met zijn tweeën?”
Het bleek een aanlokkelijk voorstel. Ik vroeg me af hoe ik dit verzoek zou hebben weerstaan. Het geuren en kleuren verhaal over haar zwager zou me zeker niet over de streep hebben getrokken. Vanwege een hartstilstand legde hij nota bene als loodgieter vroegtijdig het loodje.
“De avond ervoor had hij nog een late klus gehad. ‘Opstaan, Fred,’ zei zijn vrouw nog,” wist ze te vertellen.
Een veel te lang verhaal kort: Fred bleef in bed.
Naadloos schakelde de wat vollere kortwiek over op haar eigen fysieke problemen. “Twee jaar geleden kon ik nog gemakkelijk de spagaat, maar nu kan ik het nog maar tot hier.”
Ik weet niet waarom, maar ik opende zowaar mijn ogen. Gebiologeerd staarde ik naar de vertoning in bikini, languit op het ligbed. Met één been loodrecht de lucht in. Als een skûtsje zonder zeil.
Ik geef het je te doen. Dat beeld blijft voorlopig nog wel even hangen.
Terug naar Kort en klein
Kort en klein e-book
Ook zo'n tekst?
WhatsApp 